Ας μιλήσουμε για τους καρκινοπαθείς.

Περούκες, τεχνητά μέλη, εξειδικευμένοι υπέρηχοι, μαγνητικές δεν καλύπτονται πάντα καθώς πολλά διαγνωστικά κέντρα έχουν διακόψει τη σύμβασή τους με το δημόσιο επειδή δεν πληρώνονται. Επεμβάσεις, χειρουργεία, τακτικός, μηνιαίος εξειδικευμένος ιατρικός έλεγχος.φάρμακα που αναστέλλουν τις παρενέργειες των χημειοθεραπιών, γενετικά τεστ... Αυτά είναι μερικά από τα έξοδα που βαρύνουν τους καρκινοπαθείς.

Παιδιά που έρχονται καθημερινά αντιμέτωπα με γονείς που, λόγω των θεραπειών στις οποίες υποβάλλονται, αδυνατούν να σταθούν όρθιοι, να προσφέρουν την ελάχιστη βοήθεια μέσα στο σπίτη.να μιλήσουν, να επικοινωνήσουν. Τα παιδιά αυτά βγάζουν το λύκειο ανεβαίνοντας, μαζί με τους γονείς τους έναν Γολγοθά.

Ποιος καρκινοπαθής δε σκέφτεται ότι μετά από την επόμενη προγραματισμένη εξέταση, ίσως χρειαστεί να υποβληθεί σε νέο χειρουργείο;  Ποιος δε σκέφτεται ότι πρέπει να κάνει περικοπές για να μπορέσει να αντιμετωπίσει εκ νέου το πρόβλημα;

Όλοι λοιπόν οι καρκινοπαθείς αναγκάζονται να δηλώνουν οτι πάσχουν από μία ανίατη ή έστω δυσίατη νόσο. Το φωνάζουν και -μάλλον- προκαλούν τον οίκτο.

Πόσο πολιτισμένη άραγε είναι μια κοινωνία που θέλει πάντα να ακούει πως υπάρχουν άνθρωποι και οικογένειες που βασανίζονται ριγμένοι σε έναν άνισο αγώνα;